پردازنده‌ها از سال 1995 تاکنون مرتباً پیشرفت کرده‌اند و سرعت محاسبات آن‌ها روزبه‌روز افزایش می‌یابد. جدید‌ترین پردازنده‌ها قادرند با سرعت کلاک بالغ بر 6/3 GHz کار کنند. اما موضوع مهم آن است که سیم‌بندی‌ها و مدارات مادربوردهایی که چنین پردازنده‌هایی در آن‌ها نصب شده‌اند، به‌هیچ وجه نمی‌توانند از نظر سرعت با پردازنده‌ها همپایی کنند و در بهترین شرایط قادر به عبور دادن اطلاعات با سرعتی معادل یک گیگاهرتز هستند. بدین‌ترتیب پردازنده‌ها در بیشتر مواقع ناگزیرند که منتظر عبور اطلاعات در گذرگاه‌های مادربورد‌ها باشند. سه سال پیش یکی از فیزیکدانان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی به‌نام Anthony F.J. Levi اعلام کرد که <در سال‌های آینده، عدم تعادل موجود بین کارایی پردازنده و زمان دسترسی به اطلاعات در حافظه‌های RAM به یک بحران جدی تبدیل خواهد گردید.> او خاطر نشان کرده بود که ماده پلاستیکی به‌کار رفته در مدارات چاپی الکترونیکی مانع از عبور اطلاعات در فرکانس‌های بالا می‌شوند و به ازای هر دو گیگاهرتز افزایش پهنای باند،‌ توان سیگنال‌های الکتریکی را دو برابر کاهش می‌دهند. بدین ترتیب با افزایش سرعت کلاک، توان مصرفی، اتلاف حرارتی و سطح تداخل الکترومغناطیسی افزایش می‌یابند. این سه عامل در حال حاضر بزرگ‌ترین دردسر‌های طراحان به‌شمار می‌روند. <سی‌ماتک>، یک مؤسسه بین‌المللی تحقیقات صنعتی در گزارشی اعلام کرده است که <برای تنگ‌تر نشدن گلوگاه‌ ارتباطی بین پردازنده‌ها و تجهیزات جانبی آن‌ها،‌ تکنولوژی ارتباطاتی اتصالات بین پردازنده‌ها و تجهیزات جانبی باید هر دو سال، دو گیگاهرتز افزایش یابد.